4 Ekim 2013 Cuma

Hassas Annelerimizden: Hassas Annemiz Ayşe kızının geçirdiği havale nöbetini ve epilepsi teşhisini anlatıyor


19 Haziran sabahı saat 7:30'da 11 yaşındaki büyük kızım yanıma geldi. "Anne gelsene kardeşim yatağında kusmuş ve bana cevap vermiyor" dedi. Yanına gittim ve yoğun bir şekilde kusmuş öylece sanki cansız bir şekilde yatağında yatıyor, "annem neyin var?" diyorum cevap vermiyor, "bebeğim neyin var?" diyorum cevap vermiyor. Kucağıma aldım ve sanki oyuncak bir bez bebek almışım gibi kucağıma yığılıverdi. Kustuğu için kendini kurtaramamış ve boğazını tıkamış bebeğim nefes alamıyordu. Eşim de işi gereği o anda şehir dışındaydı kimse yoktu yanımda yapayalnızdım. Hiç oyalanmadan 112'yi aradım hemen geldiler ve Samsun Tıp Fakültesi Çocuk Acili'ne götürdük. Hiç susmayan siren sesi ve son sürat bir ambulans ama 10 dakikalık yol bitmek bilmiyordu. Ben soğukkanlı olmak zorundaydım çünkü diğer kızım yanımda, fakülteye gidince benden bilgi alacaklar, babamız yanımızda değil, 

"dayan Ayşe salma kendini bebeğinin ve ablasının sana ihtiyacı var" dedim. 

Yavrumu bilinci kapalı olarak acile getirdik ve hemen ilk müdahale yapıldı biraz sonra beni çağırdılar içeri girdim ama sanki bebeğimin üzerini, yüzünü örtmüşler gibi geldi o an yüreğim çok acıdı, bebeğimi kaybettim zannettim çok şükür ki öyle değildi sadece üşümesin diye boynuna kadar örtmüşler sadece bana öyle gelmiş. Gerekli bütün tetkikler yapıldı, bir gece hastanede kaldık ve sonuç 'Epilepsi'. Türü Fokal. 4 sene ilaç kullanacağız. Şimdi iyi çok şükür ondan sonra bir daha nöbet geçirmedi. Ablamız kardeşime yine birşey olacak kaygısı yaşadı onun kısa bir tedavi süreci oldu ve şimdi çok iyi. 

Ben ise çocuklarımın gözünde süper güçlü anneyim ama içimde kopan fırtınaları anlatamam, 19 Haziran gününü zihnimden silmek istiyorum, 4 sene ilaç kullanacağız ve unutmamak için evimizin dört bir yanına 'Dolunay'ın ilacını unutma' diye notlar astım, 1 dakika arayla iki çeşit alarm kurdum, dış kapımıza yatıya gidilecekse ilacı almayı unutma yazılı bir not astım ve 3,5 aydır bir unutma sıkıntısı yaşamadım çok şükür, çünkü ilacı çok dikkatli ve düzenli kullanmamız gerekiyormuş. 

Bizim hikayemiz de böyle işte. Kocaman kocaman öpüyoruz sizleri. Allah herkesin yardımcısı olsun...
Ayşe




Not: Lütfen doktorunuzu dinleyin. Benim tavsiyelerim sadece benim tecrübelerim ve kişisel araştırmalarımdır. Teşhis ve tedavi niteliği taşımaz ve doktorunuzun tavsiyesinin yerini tutmaz. Sevgiler

Ana Sayfaya Dönün

1 yorum:

  1. kardeşim küçükken kaç kere uykusunda nöbet geçirdi. o zaman bende küçüktüm. kardeşime bir şey mi oldu endişesi ve korkusu berbattı. o da pasif epilepsiydi, türünü falan bilmiyorum. aynen 4 sene ilaç kullandı. mesela 1 sene geçmiş bir gün unutulmuş. başa dönüldü kaç kere. şu an 29 yaşında evli, çok iyi normal bir insandan daha zeki ve sağlıklı maşallah. o günleri hatırlamıyoruz bile. ayrıca küçük yaşta teşhis ve tedavi tamamen iyileşme durumu için çok önemliymiş. Allah acil şifalar versin :)

    YanıtlaSil

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.