30 Mayıs 2013 Perşembe

Yakında işine dönmek zorunda olan bir Hassas Annemiz duygularını yazıyor...

Bebeğime doğumumdan beri, neredeyse hiç yardımsız, 7/24 ben baktım. Kendimi uykusuz hissettiğimde, ya da hasta olduğumda yanımda kimse olmadı olamadı. Annem ve kayınvalidem yaşlı ve çocuk bakacak, gözetecek durumda değiller. Şu anda bebeğim 16 aylık ve 3 ay sonra işime geri döneceğim. İşim vardiyalı bir iş olduğundan ve eşim eve saat 22.00 sularında geldiğinden yatılı bir dadı bulmam şart oldu. Bu konuda kendimi çok kötü hissediyorum; çünkü 18 ay birlikte olmuş olacağım bebeğimi, hiç tanımadığım birine, sadece kameraya güvenerek nasıl bırakacağım? Başında anneleri ya da akrabaları olanlar sürekli 'nasıl bırakacaksın? Nasıl güveneceksin?" nidaları atıyor. 

Bakanınız varsa söylemesi çok kolay ama mecbur kaldığınızı düşünün, biraz empati kurun, ne kadar zor olduğunu anlayacaksınız. 


Dadı olarak yabancı uyruklu birini düşünüyorum, Türkler yatılı kalmıyor genelde ve araştırdığım kadarıyla kaprisleri bol oluyormuş. Benim bir can yoldaşına ihtiyacım var. Aslında çok yoruldum. Evime gelen bir misafirin sadece oturduğu yerden bebeğimi oyalaması bile bana bir yardım oluyor. Evet bir dadı gelecek evimize; fakat nasıl güveneceğim? ya da Allah korusun bebeğimi alıp götürmeyeceğinden nasıl emin olacağım? Aklımdan hep felaket senaryoları geçiyor. Eşim öğlen 12.00'de işe gidiyor, o saate kadar yalnız olmayacak; fakat yalnız olacakları saatler olacak elbette. Bazı arkadaşlarımın çok iyi dadıları var, 'iyi ki var' diyorlar, keşke ben de öyle birini bulsam. Hiç çalışmasam bile ihtiyacım var, dediğim gibi çok yoruldum, bütün yük omuzlarımda. Geçenlerde sabahleyin 15 dakikalığına tek başıma markete gittim ve yeniden güç topladım, kendime geldim düşünün yani... Bir taraftan da özlem duygusu olacak, gece uyuduğunda bile özlediğim yavrumu saatlerce görmeden nasıl duracağım? Annelik çok zor...
Hassas bir annemiz





Not: Lütfen doktorunuzu dinleyin. Benim tavsiyelerim sadece benim tecrübelerim ve kişisel araştırmalarımdır. Teşhis ve tedavi niteliği taşımaz ve doktorunuzun tavsiyesinin yerini tutmaz. Sevgiler

Ana Sayfaya Dönün 

2 yorum:

  1. ahh ahh önce ucretli izin sonra ücretsiz izin derken yok olmadı yapamadım dönemedim işime bırakamadım el kadar bebeyi emanet edemedim şimdi 31 aylık kızım kreşe verip artık ayaklarımın üstüne basayım istiyorum ama cesaretim yok çok yoruldum çok bunaldım ama anneyim en nihayetinde fedakar olan taraftayız az biraz daha sabretmeyi öğreniyorum işte

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Huriye ben de aynen senin gibi bir türlü kıyamadım ve cesaret edemedim, ne teklifler reddettim anlatsam inanmazsın. Ama hayırlısı oldu bence. sevgiler

      Sil

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.